P - 0812
1998
50x70 cm
PA-1909 2004
2004
17x28 cm
P-2104 2009
2009
80x80 cm
PA-1111 2004
2004
17x28 cm
P-2409 1988
1988
80x80 cm
P-2711 1997
1997
80x80 cm
PO-1003 2007
2007
31x31 cm
PA 2011
P-2908 2010
2010
80x80 cm
P-2710 2000
2000
100x100 cm
O-0808 2004
2004
170x170 cm
PO-1104 2014
2014
67x222x24 cm
O-0505 2004
2004
180x65 cm
P-2406 2007
2007
80x160 cm
PO-2908 2011
2011
120x166 cm
P-2606 1996
1996
200x200 cm
P-2909 2006
2006
80x80 cm
P-2808 2005
2005
140x180 cm
P-3105 2000
2000
100x100 cm

Reinhard Roy

Analityczne spojrzenie na moje obiekty, rzeźby obrazy i prace na papierze z okresy trzydziestu lat twórczości, podobnie jak teoretyczne rozważania nad samym procesem twórczym, wskazują na punkt jako pojedynczą formę, punkt rastrowy w bliskiej sekwencji, koło jako charakterystyczną cechę mojej sztuki.

Z tymi elementami stosowanymi dla kompozycji i rozwijanymi w każdym kierunku, przekroczyłem dwuwymiarowe obrazowanie, przestrzenny efekt na różnej bazie kolorystycznej poprzez wariacyjność dystansu punktów w strukturze. Nakrycie monochromatycznej płaszczyzny strukturą rastra, jego zmiennością i rotacyjnością prowadzi do następnego kroku pozornie wyimaginowanego - do płaszczyzny pracy albo poza nią, do odczucia przestrzeni. Dla mnie jest to bardziej niż logiczne aby pozostać w tych tematach, które zawierają spectrum możliwości dla interpretacji. W odniesieniu do wyników, proces tych indywidualnych obszarów, równolegle w czasie, prowadzą do czytelnej, nadchodzącej jedności designu, w szczególności kiedy są łączone na wystawie i potrafią rozwinąć ten efekt.

Otaczająca granica jednorodnego rzutowanego czworoboku, owalnej lub epileptycznej płaszczyzny z liniami czy pasami i zróżnicowaniem całej struktury tylko przez ramę obrazu albo równoległą integrację rastra zmierza do różnorodnej możliwości operowania elementem. W dalszym wyniku, wyeliminowałem geometryczną granicę, pozostał kształt koła lub elipsy z otwartą rasteryzacją. Użyłem tutaj struktury biegnącej na zewnątrz jak i do wewnątrz z różnym rozmiarem punktów, co sprawia wrażenie przestrzenności.

W opiniach o moich obrazach często pojawia się wątek transcendentalności. Przyczyną tego może być wspomniana głębia przestrzeni, która została uzyskana z rastrowej struktury - skomponowana z dwóch wymiarów, sugeruje istnienie trzeciego. Idąc dalej, fenomen ten bazuje na wzroku i psychologicznym czynniku, który powoduje percypowanie nie istniejącego ruchu wewnątrz statycznie skomponowanym obszarze. W zależności od dystansu obserwacji i jego kąta, obraz wibruje albo powraca do stanu spoczynku. To odczucie jest subiektywnie rozróżniane. Ten optyczny fenomen może być spowodowany przez nakierowanie wzroku na zabarwienie podkładu. Raster wprowadza w ruch i użycie koloru do zakrycia pierwszego rastra prowadzi, zgodnie z rotacyjnością kąta materiału, do spektrum dużego rastrowego pokrycia, które może być kwestią do dalszych rozważań, w aspekcie optycznym lub technicznym.

Rzeźby i obiekty pochodzące od kołowych form osiągają ich efekt poprzez siłę skierowaną w przestrzeń i określenie jej natężenia. W różnych seriach prac, gradacja czystych geometrycznych form łączona jest w jedną całość rzeźby. Rasteryzacja - osiągana przez perforację czy dotyk - zwiększa relację obiektu do przestrzeni. Światło, cienie, połysk lub ciemny koloryt wspomaga osiąganie trzeciego wymiaru, jak również odbicie otoczenia. Współczesna rzeźba i obiekty rozwijane z jakichkolwiek modyfikacji od okręgów po elipsy są eliptycznie konstruowane w podstawowym cięciu, stronie odcinka i wertykalności odcinka jak również przekątnej odcinka. Główny efekt kształtowany jest przez jednorodność rasteryzacji, która jest tworzona przez łączenie rurek w krzyżówkę. Rurki przechodzą przez korpus i łączą się z zewnętrzną powierzchnią. W zależności od miejsca obserwacji, ta otwarta struktura pozwala na wgląd w jej wnętrze. Jej kulista forma, zainstalowana na ścianie czy też leżąca na podłodze, nadaje wrażenie pływającej lekkości.

Dokumentacja