Analityczne spojrzenie na moje obiekty, rzeźby obrazy i prace na papierze z okresy trzydziestu lat twórczości, podobnie jak teoretyczne rozważania nad samym procesem twórczym, wskazują na punkt jako pojedynczą formę, punkt rastrowy w bliskiej sekwencji, koło jako charakterystyczną cechę mojej sztuki.
Z tymi elementami stosowanymi dla kompozycji i rozwijanymi w każdym kierunku, przekroczyłem dwuwymiarowe obrazowanie, przestrzenny efekt na różnej bazie kolorystycznej poprzez wariacyjność dystansu punktów w strukturze. Nakrycie monochromatycznej płaszczyzny strukturą rastra, jego zmiennością i rotacyjnością prowadzi do następnego kroku pozornie wyimaginowanego - do płaszczyzny pracy albo poza nią, do odczucia przestrzeni. Dla mnie jest to bardziej niż logiczne aby pozostać w tych tematach, które zawierają spectrum możliwości dla interpretacji. W odniesieniu do wyników, proces tych indywidualnych obszarów, równolegle w czasie, prowadzą do czytelnej, nadchodzącej jedności designu, w szczególności kiedy są łączone na wystawie i potrafią rozwinąć ten efekt.
Otaczająca granica jednorodnego rzutowanego czworoboku, owalnej lub epileptycznej płaszczyzny z liniami czy pasami i zróżnicowaniem całej struktury tylko przez ramę obrazu albo równoległą integrację rastra zmierza do różnorodnej możliwości operowania elementem. W dalszym wyniku, wyeliminowałem geometryczną granicę, pozostał kształt koła lub elipsy z otwartą rasteryzacją. Użyłem tutaj struktury biegnącej na zewnątrz jak i do wewnątrz z różnym rozmiarem punktów, co sprawia wrażenie przestrzenności.
W opiniach o moich obrazach często pojawia się wątek transcendentalności. Przyczyną tego może być wspomniana głębia przestrzeni, która została uzyskana z rastrowej struktury - skomponowana z dwóch wymiarów, sugeruje istnienie trzeciego. Idąc dalej, fenomen ten bazuje na wzroku i psychologicznym czynniku, który powoduje percypowanie nie istniejącego ruchu wewnątrz statycznie skomponowanym obszarze. W zależności od dystansu obserwacji i jego kąta, obraz wibruje albo powraca do stanu spoczynku. To odczucie jest subiektywnie rozróżniane. Ten optyczny fenomen może być spowodowany przez nakierowanie wzroku na zabarwienie podkładu. Raster wprowadza w ruch i użycie koloru do zakrycia pierwszego rastra prowadzi, zgodnie z rotacyjnością kąta materiału, do spektrum dużego rastrowego pokrycia, które może być kwestią do dalszych rozważań, w aspekcie optycznym lub technicznym.
Rzeźby i obiekty pochodzące od kołowych form osiągają ich efekt poprzez siłę skierowaną w przestrzeń i określenie jej natężenia. W różnych seriach prac, gradacja czystych geometrycznych form łączona jest w jedną całość rzeźby. Rasteryzacja - osiągana przez perforację czy dotyk - zwiększa relację obiektu do przestrzeni. Światło, cienie, połysk lub ciemny koloryt wspomaga osiąganie trzeciego wymiaru, jak również odbicie otoczenia. Współczesna rzeźba i obiekty rozwijane z jakichkolwiek modyfikacji od okręgów po elipsy są eliptycznie konstruowane w podstawowym cięciu, stronie odcinka i wertykalności odcinka jak również przekątnej odcinka. Główny efekt kształtowany jest przez jednorodność rasteryzacji, która jest tworzona przez łączenie rurek w krzyżówkę. Rurki przechodzą przez korpus i łączą się z zewnętrzną powierzchnią. W zależności od miejsca obserwacji, ta otwarta struktura pozwala na wgląd w jej wnętrze. Jej kulista forma, zainstalowana na ścianie czy też leżąca na podłodze, nadaje wrażenie pływającej lekkości.
