Matteo I
1996
140x140 cm
Wede
1992
64x44x13 cm
Forming
1988
120x120 cm
Prelude II
2003
60x60x6 cm
Prelude I
2003
60x60x6 cm
Structura Solida VI
2000
100x300x16 cm
Prae-Post XXIII
2003
32x32 cm
Sienna
1995
140x140 cm
Changing Space
1988
100x100 cm
Cathedral (sunset)
1987
225,5x101 cm
Cappella III
1993
80x80 cm
Cappella II
1993
80x80 cm
Obiekt
2016
40x58 cm
Matteo III
1996
140x140 cm
Objekt V- seria 5-12
2014
25x25x3 cm
Stanza XV
1996
100x100x10 cm
Cathedral (noon)
1987
225,5x101 cm
Objekt E. M.-I
1996
140x140x8 cm

István HaászIstván Haász (ur. w 1946 roku w Gönc, Węgry) ukończył Uniwersytet Sztuk Pięknych w Budapeszcie, od 1988 wykładowca na Uniwersytecie Sztuki Użytkowej w Budapeszcie, członek kolonii artystów Szentendre, mieszka i pracuje w Budapeszcie. Uczestnik licznych wystaw międzynarodowych na Węgrzech, w Niemczech, Polsce, Austrii, Holandii, Szwajcarii, Jugosławii, Brazylii, Wielkiej Brytanii, Czech, Francji, Grecji, Belgii, Izraelu, Włoszech, Rumunii, Szwecji i Japonii. Laureat licznych stypendiów (m.in. Fundacji Pollocka-Krasnera w Nowym Jorku), nagród i wyróżnień m.in. Złotego Krzyża Zasługi Republiki Węgierskiej.

Jego twórczość jest pod silnym wpływem konstruktywizmu, który od lat 20-tych XX w. był dominującym kierunkiem w węgierskiej sztuce awangardowej i odrodził się w latach 60-tych. W latach 70-tych István Haász tworzył głównie grafiki, składające się z subtelnych linii i prostych, geometrycznych kształtów. Zajmowały go głównie powierzchnia, forma i łączące je relacje. Barwy tła dominujące w tym okresie to głównie rdzawe odcienie czerni i błękitu, poprzecinane cienkimi kreskami.

Jako środek wyrazu służy też format prac - w przeważającej większości kwadratowy, lecz od lat 80-tych zdarzają się też płótna w nieregularnym kształcie, wchodzące w relacje z przestrzenią. Od tego momentu artysta zaczyna tworzyć obiekty reliefowe - dwuwymiarowe systemy, składające się z mniejszych elementów. Zmieniają się też kolory - ciemne monochromatyczne barwy zastępują jasne, białe i żółte. Niezwykle istotną częścią kompozycji staje się światło, cień i związki pomiędzy poszczególnymi elementami pracy. Wewnętrzny cień stał się nieodłączną częścią obiektów, różniących się wysokością i wielkością. 

Haász eksperymentował także z fakturą prac poprzez polerowanie czy tez dodawanie elementów ją zmieniających np. papierowych ścinków. Jego kilkuelementowe kompozycje prezentowały wachlarz geometrycznych relacji, łączących obiekty, które różniły się od siebie wysokością czy wielkością. Stwarzało to wrażenie niezwykłej zmienności, powodowanej przez możliwość przenoszenia czy obracania elementów, które za każdym razem tworzyły inny system, wchodząc w związek z przestrzenią i światłem.

Dokumentacja