WGW 2022 Stanisław DróŻdż z udziałem grupy Twożywo Ja, czyli Ty, czyli Ja. Pojęciokształty. Poezja konkretna.
Stanisław Dróżdż
z udziałem grupy Twożywo
Ja, czyli Ty, czyli Ja.
Pojęciokształty. Poezja konkretna.
Język - żywioł i tworzywo twórczości Stanisława Dróżdża - jest narzędziem precyzyjnym i zarazem niejednoznacznym. To między innymi dlatego spuścizna artysty pozostaje tak inspirująca i żywa; podobnie jak sam język, twórczość ta wpisuje się w coraz to nowe konteksty i kreuje przestrzeń, która jest uniwersalna i jednocześnie osobista, abstrakcyjna i zarazem konkretna.
Jeden z intrygujących paradoksów twórczości Dróżdża polega na tym, że w uniwersalistycznym dziele tego dążącego do bezosobowego obiektywizmu artysty, tak silnie dochodzi do głosu figura oraz mit autora, a także osobisty ton i wreszcie liryka. Inny paradoks tkwi w tym, że z założenia antynarracyjny program artystyczno-poetycki Dróżdża, z perspektywy czasu, układa się w liryczną metanarrację.
Kto jest protagonistą tej opowieści? Artysta? Język? Byt? Oglądający / czytający Dróżdża współczesny odbiorca/odbiorczyni?
Na wystawie „Ja, czyli Ty, czyli Ja”, zapraszamy Twożywo do uczestnictwa w stworzonej przez Dróżdża opowieści. Czy artystów warszawskiego duetu należy widzieć w roli spadkobierców lub kontynuatorów spuścizny autora „Zapominania”? Ależ skąd! Stanisław Dróżdż pochodzi ze świata poezji konkretnej. Twożywo wywodzi się z kolei z ulic miasta, twórczego podziemia i street artu. Należą do dwóch różnych epok, na scenie artystycznej działali równolegle jedynie przez krótki czas, w pierwszych latach XXI wieku. A jednak przy wszystkich różnicach, Twożywo i Stanisława Dróżdża łączy pokrewieństwo i specyficzny rodzaj wrażliwości na obraz i przestrzenność języka. Wprowadzając Twożywo w dyskurs sztuki Stanisława Dróżdża, zwracamy zarazem uwagę na podwójny wymiar spuścizny tego ostatniego - dorobku, który istnieje w postaci historycznych unikatów, pieczętowanych dotknięciem ręki artysty, i jest jednocześnie otwartym systemem, ponadczasowym zbiorem konceptów i znaków. Wystawa, w której centrum znajduje się ikoniczna praca Stanisława Dróżdża „Ja”, staje się zatem wielogłosowa. Wybrzmiewa na niej głos Dróżdża, zapisany w archiwalnych, autorskich realizacjach jego koncepcji, ale również w pracach wykonanych przez Twożywo, według pozostawionych przez artystę szkiców i wskazówek. Z tym głosem współbrzmi dyskurs Twożywa, które dokonuje subiektywnej interpretacji wybranych zamysłów klasyka, by zwieńczyć wystawę własnymi projektami, wchodzącymi w rezonans z wypowiedziami Stanisława Dróżdża.
Stanisław Dróżdż
and
Twożywo
Me, that is You, that is Me
Language – the element and raw material of Stanisław Dróżdż’s art – is a tool that is simultaneously highly precise and ambiguous. This, among other things, is the reason why the artist’s works remain so inspiring and vibrant; similarly to language itself, they continue to fit into ever new contexts and create a space that is at the same time universal and intimate, abstract and specific.
One of the intriguing paradoxes of Dróżdż’s art is the fact that within the universalistic works of an artist striving for impersonal objectivism, the figure and mythos of the author himself still remains strongly accented in the personal and lyrical character of the same. Another paradox stems from the realisation that his deliberately non-narrative artistic and poetic programme, when viewed against a more comprehensive timeline, does nonetheless come together in a legible, lyrical meta-narration.
But who is the protagonist of the story? Is it the artist? language? existence? modern viewer/reader?
The “Me, that is You, that is Me” exhibition invites the Twożywo group to partake in the story thus narrated by Dróżdż. Should the Warsaw duo be seen as inheritors or continuators of the efforts initiated by the author of “Forgetting”? Not in the slightest! Stanisław Dróżdż was rooted in the world of concrete poetry, while Twożywo hails from the city streets, the creative underground and street art. They belong to separate epochs and have only shared the artistic scene for a brief moment, in the early years of the 21st century. And yet, despite all the differences, Twożywo and Stanisław Dróżdż are brought together by a certain affinity and particular sensitivity to the imagery and spatial quality of language. As we introduce Twożywo into the discourse of Dróżdż’s art, we begin to notice the dual dimension of the latter’s output – one that exists in the form of historically unique insights sealed in by the artists touch, while at the same time remaining an open system, a timeless collection of concepts and signs. In this, the exhibition centred around Stanisław Dróżdż’s iconic piece “Me” becomes polyphonic. It resonates in Dróżdż’s own, archived voice, the author’s realisations of his unique concepts, but also in the works of the Twożywo group that follow the artist’s guidelines and sketched ideas. The artists of Twożywo attempt a subjective interpretation of the classic’s selected notions, while also contributing their own projects that resonate well with the message of Stanisław Dróżdż’s art.
