Urodził się w Warszawie w 1909 roku. W latach 1929–1937 studiował scenografię, malarstwo i architekturę wnętrz w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Już w 1939 roku rozpoczął współpracę z najważniejszymi reżyserami międzywojnia: Leonem Schillerem i Wilamem Horzycą. Tworzył scenografię dla prowadzonych przez nich teatrów w Łucku, Łodzi, Lwowie gdzie zastał go wybuch wojny, Warszawie, Bydgoszczy, Toruniu i Poznaniu. Współpracę tę kontynuował po wojnie do 1953 roku. Od 1949 organizował działania pierwszej powojennej awangardowej grupy artystów 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm), do której należał wspólnie z m.in. J. Houwaltem, A. Lenicą i F.M. Nowowiejskim. W owym okresie pełnił funkcje społeczne, miedzy innymi był dwukrotnym prezesem ZPAP w Poznaniu. Od roku 1957 do 1961 uprawiał głównie malarstwo w stylistyce informel; zainteresował się także tzw. „sztuką śmietnika”, tworząc do 1962 roku obrazy z użyciem rozmaitych materiałów gotowych umieszczanych na powierzchni płótna. W latach 1961- 64 malował kompozycje które za L. Chwistkiem nazywał „obrazami streficznymi”. Jednocześnie, aż do 1966 roku powstawały jego grafiki, którym artysta poświęcił kilka lat swego życia. Od połowy lat 60 tych zwrócił się w stronę tzw. Twardej Abstrakcji Geometrycznej, którą w różnych odmianach ( np. obrazy reliefowe, z użyciem światła, dzwięku) uprawiał do połowy lat 70 tych. Po tym okresie artysta wprowadził do swej twórczości pewne wątki malarstwa ornamentacyjnego, prowadząc tym samym swoistą grę z tendencją dekoracyjnego symbolizmu w sztuce. Tzw.„Okres kalejdoskopowy”, w którym artysta używał dziecięcego kalejdoskopu jako inspiracji, przypadł na lata 1977-1979, poprzedzają rysunki i malarstwo z użyciem liter. Artysta używał tu między innymi treści nagłówków gazetowych lub powtarzanych mechanicznie rzędów liter, które były namalowane na płótnie. Podobnie obrazy kalejdoskopowe są swego rodzaju kompozycyjnymi składankami. Od początku lat 80. aż do śmierci w 1997, roku jego malarstwo zdominowały trzy główne idee plastyczne, które określał jako Układy Otwarte, Wielostronne i Zamknięte. Korzystał wówczas z różnych rodzajów podobrazia, jak np. płótno workowe, lniane, juta czy inne, których powierzchnie pozostawiał częściowo nie zamalowane. Tadeusz Kalinowski wziął udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych, m.in. w Poznaniu, Warszawie, Krakowie, Szczecinie i Zielonej Górze oraz poza granicami, w ówczesnej Czechosłowacji, Niemczech i Szwecji. Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Poznaniu, Warszawie i Szczecinie, w Muzeum Śląskim w Katowicach, a także w kolekcjach prywatnych w Polsce, Niemczech, Austrii, Szwecji i Stanach Zjednoczonych. Zmarł w Poznaniu w 1997 roku. W 2009 roku, na stulecie urodzin artysty, odbędzie się wystawa retrospektywna jego twórczości w MN w Poznaniu, której będzie towarzyszył obszerny album monograficzny.